Maskeren van pijn

Het herkennen van ziekte, pijn en ongemak van je rat vergt een band met je rat; je moet je rat goed kennen. Ratten zijn prooidieren, zij zullen niet snel laten merken dat zij iets mankeren. Als je aan een rat duidelijk kunt zien dat hij lijdt is hij al ver heen; je bent dan vaak al te laat of nog maar net op tijd. Sommige rattenliefhebbers (en ook dierenartsen) maken de fout te denken dat het allemaal wel mee zal vallen zo lang het diertje nog eet, drinkt, actief is en zichzelf verzorgt.
Dit is niet waar!

Onze kleine Storm liet heel duidelijk zien hoe goed een rat zijn pijn kan maskeren. De wilskracht en levenslust van dit kereltje zullen we niet gauw vergeten en zo klein als hij was leert hij ons een duidelijke les…

Storm op 19-02-2006

Storm op 20-02-2006 tijdens de intro

Ik plaats het verhaal van mijn kleine Storm. Het diertje is inmiddels overleden maar hij is een voorbeeld geworden.
Ik las in een topic dat ‘het allemaal wel mee zou vallen’ zo lang het diertje nog at, dronk en vrolijk was. Dit ging niet over Storm overigens. Storm speelde, rende, at, dronk, kwam aan en straalde volop levenslust uit.

Vandaar dat ik dit plaats; als waarschuwing. Als er één ratje is dat de ernst van zijn kwaal heeft kunnen maskeren is hij het wel.

Zaterdag 25 februari 2006

Let op!

Na mijn tekst plaats ik foto’s. Het zijn geen gruwelijke, bloederige foto’s, maar als je heel gevoelig bent kijk dan niet. Vorige week zijn wij Storm gaan halen. Storm is een klein dapper manneke dat zijn geboortedatum (vrijdag de dertiende januari) tegen zich lijkt te hebben. Tijdens de introductie ontstond er een introductie-botsing; hierbij werd hij precies op zijn ruggegraat gebeten en toen hij weg sprong viel hij van de eettafel. De wond op zijn ruggegraatje bloedde en stond wat open en zijn linker achterpootje deed niets meer.
Binnen 5 minuten stond hij bij de DA (=dierenarts) op de behandeltafel waar hij een injectie met een pijnstillend middel heeft gehad. (Metacam) Zijn pootje was (en is) nog doorbloed maar hij heeft er geen gevoel in; reageert niet op gemene pijnprikkels. Zijn andere achterpootje functioneert normaal. (dit sloot een gebroken rug uit) Hij is de hele middag bij de DA gebleven zodat er direct ingegrepen kon worden als hij een shock zou hebben/ krijgen. Dit is gelukkig niet gebeurd, hij bleef dapper en fit.

De DA bood aan om een röntgenfoto te maken; hiermee kon zij alleen zien of er iets gebroken was. Aangezien zij aan een breuk ook niets kon doen besloot ik dat het manneke met zijn 5 weken dan ook niet onder een roesje hoefde voor een röntgenfoto. (we wilden eerst maar kijken wat er gebeurde als de zwelling minder werd) Ik heb hem mee naar huis genomen, samen met een flesje Sulfatrim.

Zo belandde hij niet gezellig in de groep maar alleen in de Duna.

De volgende dag ben ik (na overleg met de DA) ook Carprofen gaan geven omdat hij veel pijn had. Hij eet niet zoals een ritten hoort te eten, maar eten en drinken doet hij wel. Hij komt ook niet aan zoals een ritten het hoort te doen, maar hij komt zelfs wat aan. (een paar gram, maar toch) Er zat een bult op zijn ruggetje. Die bult liep diagonaal vanaf iets onder de wond op zijn ruggegraatje naar zijn linkerheupje. Samen met het afhangende pootje maakt dit het erg moeilijk om te beoordelen of zijn ruggegraat nog recht loopt; deze lijkt een buiging te maken.

Vanmiddag kwamen we thuis en zijn ruggetje was nat. Er zat een forse plek op zijn rug en het eerste wat ik dacht was “toch een abces dus die bult”. Er even aan ruiken maakte dat de twijfel kwam en we weer binnen 5 minuten bij de DA zaten.

De DA vermoed dat de huid aan het afsterven is maar durft ook niet met zekerheid te zeggen hoe dit komt. Het kan nog steeds zijn dat zich een abces vormt, er kan toch andere schade zijn. Ook de DA twijfelt sterk aan het recht zijn van de ruggegraat en heeft aangegeven dat het eventueel amputeren van het pootje geen ratwaardige oplossing is als de ruggegraat ook niet in orde is. Voor nu…stoppen met de Sulfatrim zodat een eventueel abces de mogelijkheid krijgt om te rijpen en maar weer afwachten…

Ik krijg zelf het gevoel (puur gevoel) dat zijn heupje gebroken is; het steekt zo raar uit. En mijn klein dapper manneke…. hij blijft maar levendig en raced op zijn manier op zijn drie pootjes nog steeds hard in het rond..

Zaterdag 25-02-2006

We hebben besloten om tóch een röntgenfoto te laten maken. De zwelling wordt erger i.p.v. minder. Als het op de foto foute boel blijkt te zijn laten we hem niet langer lijden en anders weten we misschien toch meer…

Maandag 27 februari 2006

Mijn klein dapper manneke, dat me vanmiddag nog aan het uitdagen was en met me aan het spelen bleek tóch zijn ruggetje gebroken te hebben. Hoe het diertje zo vrolijk heeft kunnen blijven; nog zo hard kon lopen en toch 21 gram aan heeft kunnen komen is me een raadsel. Hij wílde echt leven. We hebben hem in laten slapen….

© Foto’s en tekst Werner & Moniek Berkhout